6 Şubat Pazartesi saatler 04:17'yi gösterdiğinde kulakları yırtan bir gürültü ve can havliyle dışarı koşuşan insanlar sardı dört bir yanı. Dışarıya çıkan kadın, çocuk ve erkekler çaresizce birbirine bakıyordu. İnsanoğlu ne kadar da acizdi. Bunu hepimiz iliklerimize kadar hissetmiştik. Ve sadece Allah'ın gazabından merhametine sığınmıştık.10 ili vuran Maraş depremi bölge halklarını derinden sarsmış ve kapanmayacak yaralar açmıştı.
Maalesef bu depremi ben de ailemle beraber yaşadım can kaybımız olmasa da, psikolojikmen ağır kayıplar verdik.
Depremin ikinci günü arkadaşlarla kendimizi ve psikolojimizi topladıktan sonra, depremin ağır bir şekilde vurduğu İslahiye ilçesine doğru yola koyulduk.
Oturmak bize yakışmıyordu bir an önce toparlanıp halka yardım etmemiz gerekiyordu. Bu niyetle İslahiye'ye vardık şehir enkaz yığınına dönmüştü. Enkaz enkaz geziyor insanların çaresiz bağırışlarını görüyorduk.
Bir enkazın başında durduk bir müddet kimse var mı diye seslendikten sonra çöken enkazın bitişik komşusu olan bir abi geldi ve dedi ki burada bir baba ve çocukları enkaz altında. Enkaz etrafında gezme ve bağırma işlemini çoğalttık, o esnada bir kız bir erkek çocuğu ayakkabısına denk gelmiştim.
Durdum bir an düşündüm, benim de bir kızım ve bir oğlum vardı. Bu çocuklar benim çocuklarım olabilirdi. Bu çaresizliği ve acıyı ben de yaşayabilirdim. Dedim ve dedim içimden içim kan ağlayarak. Enkazdan ses çıkmadı akşam olmuştu eve dönme zamanı gelmişti.
Şehirden yürüyerek çıkıyorduk. Enkaz başlarında çocuklarını bekleyen bir baba bağırmaktan dilini yutmuştu.
Bir anne iki oğlunun enkazdan çıkmasını bekliyordu, ağlıyor ve feryat ediyordu. Gözyaşlarımıza artık hükmedemiyirduk. Şehir karanlıktı ve mahşeri anımsatıyordu…
Arabaya atladık ve yola koyulduk merkeze gelene kadar kimimiz ağladı kimimiz kimimize nasihat etti, kimimiz anlamsızca sustu…
Akabinde toparlandık, toparlanmak zorundaydık…
Yardım etmemiz gereken çok yer vardı ve hiç olmadığı kadar milletimizin yardıma ihtiyacı vardı. Sonrası günlerde Maraş ve Adıyaman'a yardıma gittik fakat acı psikolojisi her yanımızı sarmıştı. Bu psikolojiyi düzeltmek zor olacak belki ama Müslüman için uyarı ve nasihat oldu.
Rabbimiz Araf Suresi'nin 4. ayetinde
“Biz nice kentleri yok etmişizdir; geceleyin veya gündüz uykularında iken baskınımıza uğramışlardır. Nice memleketleri helâk ettik. Onlara azabımız gece uykusuna dalmışken, yahut gündüz istirahat hâlinde iken gelmişti.” demiştir.
17:05
